Rozdział 17

***Emily***

- Siadaj, musimy chyba szczerze porozmawiać...
Pff, no na pewno. Sam ze sobą sobie porozmawiaj, a nie będziesz mi tu dupę truł. - Na całe szczęście powiedziałam to do siebie w myślach, a nie na głos. Chyba wyszłoby lekko dziwnie, gdyby było inaczej. W ostatnim czasie mam coś niewyparzony język i zaczęłam dosyć często mówić, a to zły znak. Odzywam się, nie uciekam od wszystkich... Zdecydowanie coś dziwnego się ze mną dzieje, a sama nie jestem do końca pewna czy podoba mi się to, czy też nie. Jedno wiem na sto procent - zachodzi we mnie zmiana, a ja nie mogę tego zatrzymać.
- O czym? - Ledwo z siebie wydusiłam.
Serio, Emily? Serio? Jeszcze przed chwilą taka mocna w gębie, a teraz co? Mowę odebrało? Bierz się w garść, dziewczyno, a nie jakieś pitu pitu. Takie pierdu pierdu babci sranie to ty sobie co najwyżej w dupę możesz wsadzić.
Chociaż z drugiej strony może to jednak lepiej. Nakrzyczałby tylko na mnie i tyle bym miała z tego mojego gwiazdorzenia. Gdzie ja, taka dziewczyna z psychiatryka, miałabym się mierzyć z Wielkim Bogiem wszystkich fanek One Direction. Przystojny Zayn Malik kontra gówno? Chyba każdy świetnie zna odpowiedź.
Moment... Czy ja przed chwilą powiedziałam, że Zee jest przystojny? Ten pobyt tutaj nie za bardzo mi sprzyja. Zaczynam już nawet powoli bredzić!
- O tym, co się tu stało albo raczej o tym, co mogło się tu stać. - Konkretniej, panie Malik, konkretniej. - Chciałaś popełnić samobójstwo... - Mówiąc to, przyciszył głos tak, jakby bał się to przyznać.
Trochę zbyt konkretnie...
A ja co na to? A ja po prostu milczałam, bo tak naprawdę nic innego nie przychodziło mi do głowy.
- Nie prawda - próbowałam choć odrobinkę się ratować, lecz dobrze wiedziałam, że jestem na przegranej pozycji.
- Czy ty myślisz, że ja jestem głupi? - Tak. Zdecydowanie tak. - Nie znoszę kłamstw, więc proszę, byś tego nie robiła. Wyraziłem się wystarczająco jasno?
- T-tak - wydukałam.
Ostatnie pytanie wypowiedział tonem nieznoszącym sprzeciwu, przez co lekko się przestraszyłam. Natychmiast rzuciłam się, a raczej moje nogi, do ucieczki. Niestety moje plany zostały pokrzyżowane przez szerokie ramiona, które złapały mnie mocno w pasie i przyciągnęły do klatki piersiowej. Swoją drogą, do dobrze zbudowanej i umięśnionej klatki... Jezu, czy ja właśnie myślę o mięśniach Zayna? Emily, co jest z tobą nie tak?
- Nie uciekaj od problemów, tylko je rozwiązuj. W ten sposób nigdy się nie uwolnisz od dręczącej ciebie przeszłości.
- Nie rozumiem cię... - Czy ja to właśnie powiedziałam na głos? Cholera! Naucz się siedzieć cicho tak, jak kiedyś. I tak nikogo nie obchodzi, co masz do powiedzenia, więc zamilknij.
- A co we mnie jest takiego niezrozumiałego? - zapytał.
Nie odzywaj się, Emily. Najzwyczajniej to przemilcz i sobie pójdzie. Po prostu nie otwieraj buzi.
- Przecież wiem, że mnie nie lubisz. Od zawsze to widziałam. Nawet się z tym za bardzo nie kryłeś. Więc niby dlaczego teraz się mną przejmujesz? Bo jestem siostrą twojego najlepszego przyjaciela i tak wypada? Bo jest ci mnie szkoda i... Nie, z pewnością nie. To już by wymagało jakichkolwiek uczuć z twojej strony, więc odpada. Posłuchaj, ja nie chcę z tobą gadać, ty nie chcesz ze mną gadać, dlatego pójdźmy sobie na rękę i nie gadajmy. Każdy pójdzie w swoim kierunku. Ja zostanę sama ze swoim beznadziejnym i zniszczonym życiem, a ty powrócisz do bycia Twardym Zaynem Malikiem.
No i wybuchłam...
- Wow, po raz pierwszy wygłosiłaś jakąś spójną wypowiedź, która zawierała więcej niż jedno słowo. Jestem z ciebie dumny, Emily. - Czy on się do mnie uśmiechnął? On się właśnie do mnie uśmiechnął. Nie, nie, nie. On nie mógł tego zrobić. Nie do mnie. - A teraz wracając do tematu... - Zrobił pauzę. - Twoje życie wcale nie jest beznadziejne. Masz po prostu spierdoloną przeszłość, w której trwasz. Musisz ją zostawić za sobą i zacząć stawiać czoła lękom. Inaczej nigdy nie odnajdziesz szczęścia, które stoi za rogiem i może być na skinienie twojego palca. Tylko nic nie przychodzi samo, a ty musisz o nie zawalczyć.
Nigdy nie przeszłoby mi przez myśl, że Zayn może powiedzieć coś tak mądrego i prawdziwego. Może źle go oceniam?
- Nic się już nie da zrobić - wybełkotałam tak cicho, że nie byłam pewna, czy w ogóle to usłyszał.
- Da się, tylko musisz tego chcieć. Z tego powodu zabraliśmy cię z psychiatryka.
- Z jakiego? - spytałam, spoglądając na jego twarz.
Dopiero, gdy podniosłam głowę, zdałam sobie sprawę z tego, że od pewnego czasu z oczu wypływają mi cienkie strużki łez, które zatrzymują się na czarnej koszulce Zayna. Kuźwa...
- Przepraszam - dodałam, spuszczając spowrotem wzrok.
- Nic się nie stało. Zabraliśmy cię, żeby dać ci szansę na lepsze życie. Jest jednak warunek: ty sama musisz chcieć tej zmiany.
- Ja chcę, ale... Boję się. - Czy ja właśnie zdradziłam mu jak się czuję? Powinnam poprosić kogoś o zakup kłódki. Może wtedy przestałabym mówić.
- Nie masz czego. Teraz nie jesteś sama. Wszyscy tutaj chcemy ci pomóc.
- Ale ty mnie nie lubisz... - wyszeptałam. Dlaczego ja znowu otworzyłam gębę?
- To nie tak - westchnął i przeczesał dłonią włosy, drugą ręką cały czas mnie obejmując. - Rzeczywiście kiedyś za tobą nie przepadałem, ale teraz... Jest jakoś inaczej. Sam nie wiem co, ale wiem, że coś. - Tak jakby trochę masło maślane... - To nie jest najważniejsze. Aby uwolnić się od przeszłości, musisz ją z siebie wyrzucić. Rozumiem, że stało się coś strasznego, ale jeżeli nie dowiem się co to takiego, nic nie zdziałam.
To jest ten moment. Ten moment, w którym powinnam wyjawić moją tajemnicę. Jednak wahałam się i nie byłam pewna, czy to dobry pomysł. W końcu co mi to da? Co się stało, to się nie odstanie, a mulat na pewno nie jest tym szczerze zainteresowany.
- Zaufaj mi - wyszeptał wprost do mojego ucha i spoglądnął mi prosto w oczy.
Mocniej przyciągnął mnie do swojego ciała, opierając własne czoło o moje. Jego bliskość trochę mnie przerażała, lecz wcale nie chciałam jej przerwać. Biło od niego jakieś dziwne ciepło, które na swój sposób mnie uspokajało. Moją twarz owiał miętowy z lekką nutką dymu papierosowego oddech Malika. Zazwyczaj nie znosiłam ludzi, którzy palą, a w szczególności niosącego się od nich zapachu, ale dla Zazzy mogłabym zrobić wyjątek.
- Zaufaj mi - powtórzył jeszcze ciszej.
- Bo ja zostałam z...
Przerwał mi dźwięk dzwoniącego telefonu Zayna. Naprawdę? Naprawdę? Ktoś ma niezłe wyczucie.
Malik spojrzał na mnie przepraszająco, po czym odsunął się ode mnie. Cały czar prysł jak bańka mydlana.
Wyciągnął z tylnej kieszeni spodni komórkę i przyłożył ją do ucha.
- Co jest? - Słuchał przez chwilę rozmówcy po czym ciągnął dalej. - No dobra, to już biegnę. Zaraz będę.
Moim oczom mignęło zdjęcie ładnej blondynki o podpisie... Nika?
Co to za dziewczyna dzwoni do Zayna?
- Muszę teraz iść, ale obiecuję, że dokończymy tę rozmowę.
Szybkim krokiem opuściła "moje" królestwo, zostawiając mnie z jednym pytaniem: Kim jest Nika?

***Harry***

Zatrzymałem samochód, przekręciłem kluczyk, wyjmując go ze stacyjki i wyszedłem z maszyny. Na progu jednorodzinnego domu czekała już na mnie Gemma.* Bez zastanowienia zbiegła po kilku stopniach i rzuciła mi się w ramiona.
- Nawet nie wiesz, jak się stęskniłam, braciszku - wymruczała mi w szyję.
- Ja też, ale teraz zostanę tutaj na calutkie dwa tygodnie.
Od razu ode mnie odskoczyła i wyszczerzyła jak głupia.
- To zabierz szybko swoje bagaże i przyjdź do salonu. Poopowiadasz mi co u ciebie i chłopaków.
Prędko wróciłem się do auta i wyjąłem torby z bagażnika. Pospiesznie zaniosłem wszystko do zajmowanego przeze mnie w dzieciństwie pokoju i zszedłem na parter do salonu.
- Już jestem - zawołałem do siostry.
- A ja przyniosłam sok i ciasteczka.
Weszła do pomieszczenia z pełną tacą, z której zabrałem jedną szklankę napoju i kilka ciastek orzechowych.
- To mów jak życie - zacząłem.
- O, nie, nie, nie. Najpierw ty. Jak to jest mieć wolne? - zaśmiała się. No tak, za często nie zdarza się nam dostawać wakacje od wytwórni.
- Fajne uczucie. W końcu nigdzie nie trzeba się spieszyć i można trochę odpocząć od fanów. Uwielbiam ich wszystkich, ale czasem dają porządnie w kość.
- No dobra... A co tam u Zayna? - Nagle zmieniła temat, strasznie się ożywiając, co było do niej niepodobne.
- Em... No dobrze. Zerwał z Gigi niedaw...
- Co? Zerwał z Gigi? - Podskoczyła na fotelu, niebywale uradowana.
Czy tylko mi się wydaje, że coś tu jest nie tak? Ja też się cieszę z rozstania tej wkurzające parki, ale bez przesady.
- No zerwał. W końcu przejrzał na oczy, bo dowiedział się, że go okradała - wyjaśniłem zdawkowo. Mimo wszystko to sprawy mojego przyjaciela i nie powinienem ich rozgłaszać na około. Gemma zna się z Malikiem, ale to i tak...
- Okradała? - Ze zdziwienia aż rozwarła szeroko usta, a jej szczęka wylądowała na podłodze. - Czyli Zayn teraz jest wolny?
- No tak... - Nie rozumiałem, dlaczego to pytanie było dla niej takie ważne, ale w końcu to dziewczyna. Ja kobiet nigdy nie zrozumiem.
- A właśnie! Zapomniałam ci przekazać. Mama musiała wyjść pomóc sąsiadce w opiece nad dzieckiem. Wróci za kilka godzin.
- No to mamy trochę czasu dla siebie.
Dalej pogrążyliśmy się w miłej, rodzinnej pogawędce. Niby nic wielkiego, ale znaczyło więcej niż ktokolwiek, by pomyślał. Brakowało mi rodziny...

* Gemma Styles - siostra Harry'ego Stylesa

———————————————————

Witajcie, kochani! :)
Oddaję w Wasze ręce nowy rozdział. Nawet dosyć mi się podoba, więc nie będę się nad nim rozwodzić.
Jest niesprawdzony, więc mogą pojawić się jakieś maleńkie błędy. Postaram się je jednak później poprawić.
Przepraszam za wszelkie opóźnienia, ale naprawdę w najbliższym czasie wszystko powinno się unormować i będę regularna. Widzimy się jutro pod Waszymi rozdziałami. ;)
Coś nas tu ostatnio mniej, więc poproszę wszystkich czytających o łapeczkę w górę.
Uznałam niedawno, że trochę zapomniałam o całej reszcie, a skupiłam się głównie na Zaynie i Emily, dlatego w tym rozdziale postanowiłam się zająć Harrym.
Co myślicie o Nice? Kto to może być?
Przeczytałeś? Zostaw po sobie jakiś ślad! To bardzo motywuje :)
Następny za tydzień w piątek i ani dnia dłużej.
Trzymajcie się!💋