Rozdział 9

***Zayn***

Dla takiej nocy warto było się troszkę pomęczyć. W końcu Gigi to nie byle jaka dziewczyna.
O mroku i nocy zupełnie już zapomniałem, bo na ich miejsce wkradł się świt i słońce. Ehh, wszystko co dobre szybko się kończy. Ale co to tam za przeszkoda. Przecież mogę, zostać kolejną dobę u mojej partnerki. Chłopakom raczej potrzebny nie będę. W końcu mają się teraz kim zajmować. Chcieli bawić się w niańki? To proszę bardzo! Zgodziłem się na przywleczenie jej tutaj i tyle mi zasług wystarczy.
Ależ ty łaskawy... 
Niee, tylko nie ty! Wypieprzaj z mojej głowy. A już się cieszyłem, że udało mi się ciebie pozbyć.
Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz.
Ale ja cię tu nie chcę!
Potrzebujesz mnie. 
Wcale, ż...
- To ile jeszcze wam zostało wolnego? - usłyszałem cichutki głosik, który wymruczała mi do ucha leżąca na mnie Hadid. Przesuwała powoli opuszkami palców po moim nagim torsie, tworząc jakieś niemające sensu wzorki.
- Równe trzy miesiące wolności i spokoju - westchnąłem, rozkoszując się takimi wiadomościami.
- Równe trzy miesiące spędzone ze mną.
- Równe trzy miesiące w łóżkuuu... - Posłałem jej zadziorny uśmiech i przekręciłem tak, aby teraz to ona leżała pode mną. Wpiłem się gwałtownie w jej usta, zachłannie smakując jej pełnych warg. Po chwili zjechałem z pocałunkami na szyję, a Gigi wydała z siebie pomruk zadowolenia. To był mój drugi ulubiony dźwięk wydawany przez blondynkę, zaraz po wykrzykiwaniu mojego imienia w czasie najlepszego orgazmu, jaki umiem jej ofiarować tylko i wyłącznie ja.
- W łóżku? Chcesz przespać cały wolny czas, który moglibyśmy wykorzystać na tyle różnych sposobów?
Przygryzłem lekko skórę na jej szyji, później dalej zostawiając tam mokre pocałunki. Ona cicho pojękiwała, ocierając się o mojego przyjaciela, który natychmiastowo reagował. Żadne z nas nie miało na sobie ubrań, dlatego z łatwością mogłem zrobić powtórkę z dzisiejszej nocy, jednak najpierw chciałem ją trochę podrażnić moim ociąganiem. Przemierzałem rękoma drogę od jej biustu aż do pośladków, gdy przypomniałem sobie, że wypadałoby odpowiedzieć na jej ostatnie pytanie.
- Mam zamiar uprawiać z tobą gorący s... - Czego, kurwa?!
Przerwał mi wypowiedź dzwoniący telefon. Niestety ten należący do mnie.
- Nie odbierzesz? - zdziwiła się Gigi.
- Nie - uciąłem.
- A to dlaczego?
- Bo nam przerwali.
- A co jeśli chłopaki mają do ciebie ważną sprawę?
- A skąd wiesz, że to chłopaki? - zapytałem odrobinkę zdezorientowany.
- Widzę na ekranie imię Nialla, misiaczku. - Misiaczku? Po co tak zdrabniać? Przecież brzmi to strasznie żałośnie i głupio. Kto w ogóle na to wpadł? Zapewne to ta sama osoba, która wymyśliła szkołę. To takie osoby powinny trafiać do psychiatryka, a nie Emily.
Właśnie... Emily. To pewnie z tego powodu dzwonią. Znudził im się tryb "niańka" i chcą, abym to ja przejął opiekę. Nie ze mną te numery!
Liam by ci pomógł bez mrugnięcia okiem.
Uważasz, że ja mu nie pomagam?
A co przed chwilą powiedziałeś?
No, że nie wspomogę ich w opi... Kuźwa!
No właśnie. Ha ha ha ha.
I z czego się śmiejesz?
Z ciebie. 
Kim ty w ogóle jesteś, żeby mnie poprawiać?
A ty jak się odpłacasz przyjacielowi?
Nie odpowiadaj pytaniem na pytanie!
Odbierz ten telefon. A może stało się coś złego? Albo są w niebezpieczeństwie?
Ta, niebezpieczeństwo znudzenia się pilnowaniem siostry. A w sumie... Może masz rację, kimkolwiek jesteś. Ugh, dobra odbiorę, ale potem od razu wracam do pieprzenia się z Hadid.
Podniosłem się leniwie z ciała partnerki i sięgnąłem iPhona. Rzeczywiście dobijał się do mnie Niall, więc nacisnąłem na zieloną słuchawkę i przycisnąłem urządzenie do ucha.
- No co jest, stary?
- No nareszcie postanowiłeś odebrać. Próbuję się do ciebie dodzwonić od kilku minut. A mamy ważną sprawę do ciebie.
Oby nie była związana z Emily.
Oby była związana z Emily.
Osz ty! Zapamiętam to sobie!
- Jaką? - Proszę, tylko nie opieka. Tylko nie opieka, proszę. Proszę, ładnie proszę.
- Musicie natychmiast przyjść do... Zaczekaj moment, Zayn. - W oddali dało się słyszeć jego wymianę zdań z Harrym, ale nie mogłem zrozumieć, czego dotyczyła.
- Musimy, czyli ja i kt...
- Przyjedźcie do... - W tle znowu pojawił się Hazza, przeklinając na... doniczkę? - Posprzątasz to później, Liam. Teraz nie mamy czasu.
- Ale to boli! - wykrzykiwał loczek tak głośno, że słyszałem to przez telefon. - Doniczka pierdolona!
- Sam jesteś sobie winny - dołączył również Louis.
- Ejj, ja tu ciągle jestem - przypomniałem.
- Aa sorka, Zayn, zapomniałem - odezwał się blondyn. - No to widzimy się na miejscu, pa!
Coooo? Co to w ogóle miało być? Niby gdzie mamy się spotkać? Z kim? Cholerny, Niall, zniszczył mi plany związane z Gigi, łóżkiem i gorąc...
- Czego chcieli? - zagadnęła Hadid, wyrywając mnie z zamyślenia, spowodowanego dziwną rozmową.
- No właśnie nie wiem.
- Jak moż... - Dalej już nie słuchałem, bo zająłem się ponownym wybieraniem numeru przyjaciela.
Pierwszy sygnał, drugi sygnał, trzeci sygnał, czwarty sygnał... Cześć, tu ja Nia... A idź do diabła!
Dobra, zadzwonię do Liama. Może chociaż on będzie na tyle łaskawy, by odebrać. W końcu to on jest tym najporządniejszym w zespole.
Pierwszy sygnał, drugi sygnał, trzeci sygnał... A niech c...
- Halo? - W słuchawce wybrzmiał głos Li. No, przynajmniej ty!
- Mówiłem wam, że wybieram się do Gigi i w najbliższym czasie mnie nie będzie.
- Stary, a myślisz, że ja skaczę z radości? Ależ oczywiście. My wszyscy tak bardzo się z tego cieszymy, że aż sramy tęczą. Nie jesteś jedynym, który miał swoje plany, Zayn. Taka już nasza praca.
- Sracie tęczą? Od kiedy nasz daddy się tak brzydko wyraża? Motyla noga! Nadchodzi akopalipsa, wszyscy zginiemy!
- Tu nie ma się z czego śmiać. Ruszaj swoje cztery litery i się pośpiesz. Im szybciej to załatwimy, tym szybciej będziemy mieli wolne i wrócicie sobie z twoją świetną ukochaną do łóżka, czy gdziekolwiek chcielibyście się zabawiać. - Położył ogromny nacisk na słowa "z twoją świetną ukochaną".
No cóż, dobrze wiem, że chłopaki jej nie lubią i ciągle uważają, iż mój związek z modelką opiera się tylko i wyłącznie na jednej rzeczy. Ja mimo to lubię ją. Nie kocham, ale lubię. A to, że mamy dobrą zabawę, to co? Coś złego? Nasz Liaś niby taki grzeczny i ułożony, a ile razy słyszałem w nocy Danielle przez ścianę. Tak się wydzierała, że chciałem ich nawet uciszać. Niech się cieszą, że to ja mam pokój obok Liama! Gdyby to usłyszał Harry albo Lou, to by im żyć nie dali już nigdy!
- Ale przecież my mamy wolne. Całe, równiuśkie trzy miesiące wolności od pracy, więc gdzie, ty, chcesz mnie wyciągnąć?
- A ty nie wiesz? - zdziwił się lekko.
- A uważasz, że gdybym wiedział, to bym się pytał, geniuszu? - ironizowałem. Mam prawo się wściekać, prawda? Przerywają mi w bardzo ważnych sprawach.
- Niall miał do ciebie zadzwonić i ci wszystko wyjaśnić.
- No i zadzwonił, ale powiedział tylko, że mam ja i ktoś, kimkolwiek ten cały ktoś jest, przyjść od razu na miejsce. Oprócz tego to słyszałem jedynie drącego mordę Harrego, o jakiejś pierdolonej doniczce.
- No tak. Dać im coś do załatwienia, to był zły pomysł. Czy zawsze ja muszę się zajmować każdą pierdołą? - westchnął przeciągle, a gdy miał już kontynuować, do moich uszu dotarł głos Dan.
- Misiu, kończ już, bo wychodzimy.
- Sorry, stary, ale muszę już kończyć. Mam nadzieję, że już wyjaśniłem i wiesz, co masz robić, więc do zobaczenia.
I zakończył połączenie. To jest, kurwa, jakiś żart. Jakiś pierdolony żart.
Naprawdę? Ty też, Liam? Myślałem, że chociaż na ciebie można liczyć.
Jakoś Liam na ciebie liczyć nie może.
Ugh, przymknij się wreszcie! Oczywiście, że może na mnie liczyć i to w każdej sprawie. Ani razu go nie zawiodłem.
W kwestii Emily nie.
Zgodziłem się na przywiezienie jej do tego jebanego Londynu! Czego ty, kurwa, jeszcze ode mnie oczekujesz? No? Nic nie odpowiesz? Już nie jesteś taki hop do przodu.
Jesteś żałosny, Zayn. Zastanów się nad sobą.
A co, przepraszam bardzo, w tym momencie robię?
Siedzisz i gapisz się na ścianę jak debil, nie zwracając uwagi na dziewczynę mówiącą o nowej kolekcji bielizny od Victoria's Secret, którą oczywiście musi mieć.
Chwila... Co?
- Ale z siedemnastej strony... Albo szesnastej? Nie, to już z osiemnastej. Chwileczka, pogubiłam się. Skoro ostatnio było z szesnastej strony, to teraz będzie... Ach, no jasne! Jaka ja jestem głupia. Z dziewiętnastej strony tamta była ładniejsza, ale droższa. To chyba nie problem, co nie, kochanie?
- Słucham?
- Może po prostu kupimy każdą? Będę miała jedną na raz. Co ty na to, skarbie?
- Myś...
- Albo to była piętnasta strona. Piętnasta lub tak jak mówiłam przed chwilą - dwudziesta pierwsza. W sumie między tymi liczbami nie ma żadnej różnicy.
- Mhm, tak, tak, tak - przytaknąłem i po raz kolejny wystukałem na klawiaturze cyfry tworzące numer do "pana idealnego", który olał mnie tak samo jak poprzednio żarłok.
Również tak jak ty Liama, jeżeli chodzi o jego siostrę.
Spieprzaj, dziadu!
Tym razem odebrał natychmiast po pierwszym pipnięciu.
- No co jest? Jedziesz już? - zaczął Li.
- Prawdopodobnie bym jechał, gdyby ktoś nareszcie powiedział mi gdzie i po jaką cholerę!
- Nie powiedziałem ci? - zapytał wielce zdziwiony. Nie, kur... Spokojnie, Zayn. Uspokój się. Wdech i wydech. Wdech i wydech.
- Tak jakoś wyszło, widzisz. - Starałem się wypowiedzieć to w sposób najbardziej łagodny, na jaki było mnie stać. - A podobno to Niall nie umie nic załatwić i na ciebie spadają wszelkie obowiązki.
- Oj tam, oj tam. Najlepszym także się zdarza.
- Do rzeczy - ponagliłem go, ponieważ kątem oka zwróciłem uwagę na zniecierpliwioną Hadid.
- Jakiś czas temu zadzwonił do mnie Paul i powiedział, że cały zespół wraz ze swoimi dziewczynami ma przyjść do studia, tak szybko jak tylko się da. Bierz Gigi, wsiadajcie do auta i widzimy się w gabinecie menadżera.
- Jak to? Dał nam "urlop". - Przy tym słowie zrobiłem rękoma cudzysłów, wiedząc, że mój rozmówca i tak tego nie zobaczy. - Czego od nas chce?
- Nic nie zdradził, dlatego się pośpiesz. Prędzej się dowiemy i znowu będzie święty spokój.
- Jasne. To narka.
- Siemka.
Rozłączyłem się. Ha! Byłem pierwszy. Widzisz? Widzisz, jakie to jest uczucie, kiedy ktoś się rozłącza? Fajnie?
- Musimy jechać do studia - powiedziałem do modelki, delikatnie ją z siebie zsuwając.
- Ty i chłopaki? - dopytała.
- Ja i ty. Chłopaki ze swoimi dziewczynami już tam będą.
- Po co? Mieliśmy inne plany, nie pamiętasz?
- Pamiętam, ale to nie zależy ode mnie. Ubieraj się i jedziemy.
Prędko podniosłem się z łóżka, stawiając nogi na zimnych panelach. Schyliłem się, aby podnieść z podłogi porozrzucane po całym pokoju ubrania. Te należące do blondynki rzuciłem w jej kierunku, a resztę zostawiłem sobie. W pośpiechu zakładałem czarne bokserki od Calvina Kleina, rurki w tym samym kolorze oraz granatową koszulkę. Spoglądałem na Gigi, aby sprawdzać jak jej idzie. Żwawym krokiem zbliżyłem się do niej i zapiąłem stanik, z którym męczyła się już dobrą chwilę. Miałem nadzieję, że przynajmniej zaoszczędzimy w ten sposób trochę czasu i nasze spóźnienie nie będzie takie gigantyczne. Najgorsze było to, że Hadid nie była jeszcze umalowana ani uczesana.
- Daj mi pięć minut. Zrobię makijaż i fryzurę - odezwała się.
Oznaczało to jedno. Witajcie długie godziny czekania. Mam nadzieję, że Higgins zlituje się nade mną, kiedy dotrzemy i pozostawi mnie w jednym kawałku. Tak na marginesie, chciałbym jeszcze pożyć parę ładnych lat. Jestem w końcu młody i całe życie przede mną.
Pięć minut, powiadasz? To może napiję się szklankę wody?

***Liam***

Siedzimy już drugą godzinę w biurze menadżera, który jest wyraźnie zniecierpliwiony i zdenerwowany. Zresztą nie tylko on. Zee nadal nie uraczył nas swoją obecnością, a nam zaczynają puszczać nerwy. Z pewnością przyczyną tego jest rzecz jasna jego partnerka. Nie wiem, dlaczego oni w ogóle są razem. Albo powiem inaczej... Dlaczego Zayn postanowił umawiać się z kimś takim? Kiedyś miał lepszy gust. Ona ma na niego zły wpływ. Większość czasu spędza z nią, zupełnie zapominając o nas. Wolę nie wspominać, ile pieniędzy go to kosztuje. Te wszyściusieńkie zachcianki tanie nie są. Zakupy, kosmetyczki, fryzjerzy, wizyty w spa i tak w kółko. Spełnia całość wymogów i "lata" na każde jej wezwanie. Czy ona na to zasługuje? Zdecydowanie nie. Dla mojej miłości byłbym w stanie robić takie rzeczy, ponieważ Dan zasługuje na najlepsze rzeczy, ale Gigi jest zupełnie inna. W rzeczywistości nie pasuje do naszej ekipy. Do Malika zresztą też nie. Szatyn od kiedy pamiętam, stronił od tego typu dziewczyn. Nie rozumiem, co się nagle zmieniło. Czeka nas naprawdę poważna rozmowa. Niewątpliwie zbyt długo z tym zwlekałem. Powinienem był zatrzymać to, zanim się na dobre rozpoczęło. Nasze stosunki nie uległyby pogorszeniu, a portfel Zayna nie ucierpiałby w tak wielkim stopniu.
- Jeżeli nie zjawi się tu w ciągu kilku minut to wywalę go z zespołu - wyparował Paul.
Błagam, chodź tu. Świetnie wiem, że menadżer nie zrobiłby tego, ale wizja One Direction bez Malika nie mieściła mi się w głowie. Nie potrafiłem sobie tego wyobrazić.
Moje przemyślenia brutalnie przerwało wejście smoka, jakie wykonał spóźnialski. Wszedł do środka niepewnym krokiem, jakby bał się, że zaraz go udusimy, zaszlachtujemy, to co z niego zostanie spalimy i na koniec zrzucimy z najwyższego klifu, jaki istnieje na całym świecie prosto do oceanu. W zasadzie to miałem ogromną ochotę to zrobić.
- Nareszcie raczyliście się pojawić. Miło z waszej strony - powiedział Higgins. Wyglądał jakby chciał wyłupać tej dwójce oczy.
- Bardzo was wszystkich przepraszamy, że musieliście czekać taki szmat czasu. - Wyraźnie widziałem, że było mu głupio, więc zrobiło mi się go odrobinkę przykro. Odrobineczkę.
- Mów za siebie. Gdybyście dali nam znać szybciej, to nie doszłoby do tego - wypowiedziała się pewna siebie Gigi. Na sam jej widok było mi niedobrze.
- Przechodząc do rzeczy... - wciął się menadżer. - Ściągnąłem was tu po to, by omówić jedną niecierpiącą zwłoki sprawę. Mianowicie wasza ósemka ma wziąć udział w sesji.
- Sesji? Super! Wyjdę na zdjęciach najlepiej, bo w końcu jestem modelką - przerwał znowu niechciany osobnik.
- Pozwolisz, że dokończę? Dziękuję. Wracając do tematu. Porobią wam jakieś fotki, które ostatecznie ukażą się w najnowszym numerze Vogue'a. Przydadzą się do wywiadu, jakiego wspólnie udzielaliście niedawno. Chodzi tu między innymi o pokazanie partnerek w waszym życiu.
- Ale ja i Niall nie mamy partnerek - zauważył Hazz.
- To prawda, ale nie ma to żadnego znaczenia.
- Jak to nie ma? Będziemy wyglądać jak ofiary losu - ciągnął Styles.
- To my zapozujemy z Emily! - wymyślił Niall.
- Chyba na głowę upadłeś, Horan. Przypomnę ci, że moja siostra nadal boi się mężczyzn i dostaje ataku paniki na ich widok. - Pierwszy raz odezwałem się podczas tego spotkania.
- Przebierzemy się za konia! Ostatnim razem się udało. - Wszyscy wtajemniczeni parsknęli śmiechem.
- Nie wiem o co chodzi z tym koniem i nie chcę wiedzieć. Sesja będzie jutro o godzinie dziesiątej w studiu. Tym razem prosiłbym o punktualność. - Z ostatnim zdaniem zwrócił się do Zayna i jego dziewczyny, która nie przejęła się jednak tą uwagą. A szkoda. Nie chcę zmarnować takiej ilości dni wolnych od pracy. Kocham tą robotę, ale czasem trzeba odpocząć od tego.
- Co do minutki - zapewnił Zee.
- Co do sekundy. Do zobaczenia jutro.
- Do zobaczenia - odpowiedzieliśmy zgodnym chórem. Zgodnym oczywiście poza królewną Hadid.
Wstaliśmy z zajmowanych miejsc i wyruszyliśmy w kierunku wyjścia. Jak dobrze, że to koniec. Myślałem, że zniosę tam jajo, gdyby potrwało to dłużej.
Malik od razu zniknął mi z pola widzenia, a reszta ekipy kierowała się do windy.

***Emily***

Nuda. Nuda. Nuda. Nuda. Nuda. Nuda. Nuda. Nuda. Nuda. Nuda. Wspominałam już coś o nudzie? Nie? Więc teraz to zrobię. Nuuudzi mi się.
Dobrych kilka godzin temu słyszałam zamykające się drzwi piętro niżej, a przez okno udało mi się zauważyć wsiadających domowników do samochodów. Od dawna w domu panuje zupełna cisza, więc oznacza to chyba, że zostałam tu sama. A skoro nikogo tu nie ma, to nie powinno się nic stać, jeśli na momencik opuszczę "moje" królestwo. Raz się żyję! Jestem odważną dziewczynką! Wcale się nie boję, że napotkam kogoś na zewnątrz, a szczególnie jakiegoś przedstawiciela płci męskiej. Przepraszam, poprawka: "pci menskiej". Ani trochę się nie denerwuję.
Dobra. Do odważnych świat należy, więc Emily ruszaj dupę w troki i idziemy. Ahoj przygodo!
Rozwinęłam się z kokona uformowanego z ciepłej kołderki i wyczołgałam z legowiska. Podeszłam do drzwi, zastanawiając się, czy napewno dobrze postępuję. Rozmyślanie nad tym, było beznadziejnym pomysłem, dlatego zebrałam się w sobie i prędko nacisnęłam na klamkę. Powolutku wyszłam z pomieszczenia, w którym dotychczas się znajdowałam. Rozejrzałam się wokół i wzrokiem zarejestrowałam schody. Zejdę nimi na dół. A co mi tam? Może znajdę jakieś dobre jedzonko? Trochę zdążyłam zgłodnieć. Nie pogniewałabym się także, jeżeli udałoby mi się dowiedzieć, jaka właściwie jest godzina.
Wzięłam się w garść i czmychnęłam po cichutku w wybrane miejsce. Niepewnie stawiałam stopy na ziemi, pokonując następne stopnie.
Zejście na sam dół zajęło mi praktycznie wieczność. Dłużyło mi się to niemiłosiernie, a serce biło w klatce piersiowej tak mocno, aż obawiałam się, że wyskoczy na wierzch.
Czułam się prawie jak ninja. W niewiedzy pozostałych domowników zwiedzałam każdy kąt. Nie wiedziałam, kiedy znowu trafi mi się do tego okazja.
Przemierzałam kolejne skrawki domu, nie zwracając  zbytniej uwagi na wygląd pomieszczenia, w jakim się obecnie znajdowałam. Za bardzo władało mną przerażenie, żeby zajmować się takimi pierdołami jak wystrój wnętrza.
Wracając do ninjy. Od zawsze marzyłam, żeby robić takie przewroty jak w filmach. Czemu miałabym nie spróbować? Nie jestem w niczym gorsza od tych wojowników trenujących sztuki walki od urodzenia, a nawet jeszcze wcześniej.
Raz, dwa, trzy... i hop!
To jednak nie był dobry pomysł. W mojej głowie wyglądało to o wiele lepiej. Chciałam z gracją upaść na ziemię i się przeturlać, ale z tego wyszło jedynie tyle, że obiłam sobie kolano oraz uderzyłam głową w kanapę, która wyrosła przede mną z nikąd. Przecież jej tu nie było! Skąd to gówno się tu wzięło? To była napaść na moje życie. Pozwę cię, kanapo, zobaczysz. Pójdę z tym do sądu. Popamiętasz mnie. Ze mną się nie zadziera.
Zaczęłam wykonywać wykopy karate, pokazując, na co mnie stać. Hu! Ha! Ała! Moja nóżka... Uderzyłam się w szklany stolik. Jego również tutaj nie było! Ty, stoliku, też przeciwko mnie? O, nie. Tak się bawić nie będziemy. Ja wam pokażę. Chcecie się bić? To proszę bardzo!
Ustawiłam się w odpowiedniej pozycji i próbowałam naśladować ruchy bokserów bijących się po ryju na ringu. Domyślam się jednak, że wyglądałam bardziej jak kangur, któremu zachciało się sikać, a nigdzie w pobliżu nie było kibelka. Niestety wiem jakie to uczucie. Nie polecam. Emily Payne.
Prawie dostałam zawału, słysząc brzdęk przekręconego zamka. Następnie dźwięk otwieranych wrót i szuranie butami po podłodze. Nagle całkowicie ogarnął mnie paraliżujący strach. Nie mogłam się ruszyć, jakby ktoś przykleił mi nogi na klej. Nie mogłam przetrawić tego, co właśnie się działo. Odpychałam od siebie prawdę, modląc się, aby były to jedynie zwidy. Każdy hałas wydobywający się z korytarza utwierdzał mnie w przekonaniu, że to dzieje się w rzeczywistości. Wiedziałam, że powinnam uciekać czym prędzej na górę, ale jakaś dziwna siła mi na to nie pozwalała. Zdążyłabym, ale coś mnie tu trzymało.
Pora spojrzeć prawdzie w oczy. Ktoś wrócił i zaraz mnie nakryje. Oby to była Danielle. Błagam. Ją jakoś przeżyję. Nie jest w sumie taka zła. Mój nikczemny plan się nie powiódł. Na ścianie pojawił się cień i dzieliły mnie już tylko sekundy od dowiedzenia się, kto wrócił. Stawiane kroki robiły się coraz głośniejsze, aż wyłoniła się cała sylwetka...

———————————————————

Witajcie, kochani!
Oddaję w wasze ręce kolejny rozdział. Dzisiaj trochę dłużej - w ten sposób postanowiłam wynagrodzić wam te ostatnie części.
Mam nadzieję, że przekleństwa, których było tutaj wiele, nikogo nie uraziły. Na samym początku tak wykreowałam w głowie postać Zayna, dlatego będą się tu pojawiać. Oby nikomu one zbyt mocno nie przeszkadzały.
Gratuluję wszystkim, którzy stawiali na to, że do Liama dzwoni Paul, czyli menadżer 1D.
Znowu jakoś tak wyszło, że skończyłam w takim momencie, więc... Jak myślicie? Kto nakryje Emily? Jak na to zareaguje?
Przeczytałeś? Zostaw po sobie jakiś ślad! To bardzo motywuje :)

Miłego tygodnia i do napisania!

Buziaki 💋