Rozdział 19

***Emily***

Mijały kolejne minuty, a Zayn cały czas nie mógł się uspokoić i opanować wstrząsającego nim śmiechu. Oczywiście kto to wszystko wywołał? No genialna Emily! Bo któż by inny?
I po co ja się w ogóle odzywałam? Co on sobie teraz o mnie pomyśli? A mówiłam ci, Emily, mówiłam. Siedź cicho i się nie odzywaj. Szybko sobie pójdzie, a ty nie zaliczysz żadnej wpadki. Ale nie, bo po co? Przecież lepiej się skompromitować przez Zaynem Panem Nieziemsko Przystojnym Malikie... Co ty pieprzysz, dziewczyno? Jaki przystojny? Ty się naprawdę lepiej już przymknij.
- O jezu, nie mogę...  - Wydusił z siebie piosenkarz.
Powoli dochodził do siebie i odzyskiwał równowagę. Ja jedynie stałam, wpatrując się w jego mocno zarysowane kości policzkowe, które były taki... Przestań!
- Niall się uśmieje, jak mu to opowiem. Ty zabieraj się za jedzenie, a ja za jakiś czas do ciebie wrócę, okej? Tymczasem spadam i smacznego.
Zwinnie obrócił się w stronę wyjścia i w ciągu kilku sekund opuścił "moje" królestwo. Owiało mnie chłodne powietrze i natychmiast poczułam wokół siebie dziwną pustkę. Już długi czas nikt się do mnie nie zbliżył na taką odległość, jak zrobił to Zayn. W tamtej chwili to zaakceptowałam i wręcz pragnęłam, aby został tak blisko już na zawsze. Jednak teraz, gdy zostałam sama, zaczynam mieć wątpliwości, czy dobrze zrobiłam, pozwalając mu na tak wiele. Nieustannie gdzieś z tyłu głowy mam myśl, że on wcale nie robi tego z własnej woli. W końcu dobrze pamiętam, jak traktował mnie od samego początku, kiedy się poznaliśmy. Pałał do mnie nieukrywaną niechęcią, której nigdy nie byłam w stanie zrozumieć, więc dlaczego tak nagle zmienił swoje postępowanie? Dlaczego zrobił się taki troskliwy i opiekuńczy, autentycznie zainteresowany mną oraz moją przeszłością? Jaki ma w tym cel? A może po prostu robi to z litości? Albo mój kochany braciszek go o to poprosił? A co jeżeli Danielle również nie jest taka, jaką ją widzę? Może ona także wykonuje jedynie prośbę jej chłopaka? To możliwe, że aż tak się co do niej pomyliłam? Pojawia się tylko coraz większa ilość pytań, a odpowiedzi brak. Zresztą jak na razie chyba ich nie uzyskam.
To nie jest jedyna kwestia, która mnie nie pokoi. Najdziwniejsze nie jest zachowanie Malika, lecz moja reakcja na niego. Jeszcze do niedawna panikowałam na widok jakiegokolwiek mężczyzny, natomiast ostatnio zdążyłam parę razy przytulać się do mulata. Jakby tego było mało, to nawet w tym momencie mam ochotę pobiec za nim i wtulić się w niego najmocniej jak tylko umiem. Czy to jest dziwne? Tak i zdecydowanie nie na miejscu. Tylko z jakiego powodu ma on na mnie taki wpływ? W jego ramionach od razu zapominam o otaczającym mnie świecie i ciężkiej przeszłości, która bez przerwy ciąży mi na barkach.
Dobra, Emily. Wystarczy tych rozważań. Większość z tego to zwyczajne brednie. Tak poza tym... Cokolwiek dzieje się pomiędzy mną a Zazzą nie ma najmniejszego znaczenia, ponieważ to i tak nic nie zmieni. No, bo niby co? Co mogłoby to zmienić?
Westchnęłam przeciągle, a mój wzrok bezwiednie powędrował w stronę po brzegi wypełnionego talerza. Bez zastanawiania się, podążyłam do biurka i usiadłam na dostawionym obok krześle obrotowym. Złapałam za widelec i nabrałam pierwszy kawałek. Nigdy nie miałam okazji jeść posiłku przygotowanego przez Zayna, więc zastanawiałam się, czego mogę się po nim spodziewać. Ku mojemu zdziwieniu spaghetti okazało się... Wyśmienite! Tak dobrego makaronu to ja w życiu nie jadłam, dlatego cała zawartość naczynia zniknęła niemal po chwili. Już chyba wiem, czemu te wszystkie dziewczyny tak go uwielbiają...

***Niall***

Zdążyło minąć jakieś pół godziny, a mojego przyjaciela ciągle nie było. Udało mi się zjeść dwie dokładki, a on nie wrócił. Wiedziałem jednak, że sprawdzanie co się z nim dzieje, nie byłoby dobrym wyjściem. Mógłbym ewentualnie po raz kolejny pogorszyć stan Emily. Przestraszyłaby się niepotrzebnie, a gdyby wpadła w szał i Zee nie potrafiłby jej uspokoić? Bylibyśmy w niezłej dupie.

- Już jestem - dobiegł mnie głos zza pleców.
- No nie takie już - odpowiedziałem, odwracając się w jego kierunku.
- Trochę mi się przedłużyło. W ogóle nie uwierzysz w to, co ci zaraz powiem. - Zaśmiał się pod nosem, a jego ciemne oczy zaświeciły się.
- Opowiadaj - zainteresowałem się.
- Pamiętasz, jak dzisiaj do mnie zadzwoniłeś?
- Yy... No pamiętam - przytaknąłem.
- Emily źle odczytała twoje imię i myślała, że zadzwoniła do mnie jakaś Nika - wybuchnął głośnym śmiechem, a ja dołączyłem do niego po sekundzie. Czyżbym jednak był kobietą? - Widzę, że spaghetti smakowało. Dobrze, że chociaż patelni nie zjadłeś, bo Harry nie byłby zadowolony, gdyby jego ukochana patelnia ucierpiała.
- Chciałem zjeść też twoje, ale się powstrzymałem - przyznałem, puszczając mu oczko.
- Tylko spróbuj. - Pogroził mi palcem mulat.
- Masz jakieś plany na dzisiaj? - zagadnąłem, zmieniając temat.
- Ja nie, ale coś czuję, że ty tak.
- No miałem zamiar zatankować i podskoczyć po jakieś nowe spodnie. Ostatnio Louis wziął się za robienie prania, bo Eleanor zarzuciła mu, że jest nierobem i zepsuł mi dwie pary. - Kąciki ust Zayna od razu powędrowały ku górze, ale zmroziłem go wzrokiem. - Chyba, że to problem to...
- To żaden problem. Zajmę się Emily przez ten czas sam - przerwał mi.
- Nie chcę, żebyś myślał, że cię wykorzystuję czy coś.
- No co ty, stary? Idź, zanim się rozmyślę. - Poklepał mnie po ramieniu i delikatnie popchnął w stronę drzwi. - Możesz przy okazji kupić jakiś popcorn, to zrobimy noc filmową.
- Dobry pomysł. To idę - dodałem jeszcze na odchodne.

***Liam***

- Ja chcę apartament z balkonem! Ja biorę ten z balkonem! - wydzierał się Louis. W ostatnim czasie nie robił nic poza tym.
- Jak już to my chcemy. Nie zapominaj o mnie - wcięła się jego dziewczyna.
- Stary, przecież mamy jeden apartament - przypomniałem mu. W końcu sam wybierał miejscówkę, w której mieliśmy się zatrzymać. I zaczynałem odczuwać, że to był błąd, pozwolić mu na to.
- Słucham? To ja mam spać razem z tobą? Stary, ja nie wiedziałem, że ty lubisz takie rzeczy. Od razu z grubej rury, nie trójkącik a kwadracik. Po tobie bym się tego nie spodziewał. - A podobno to jedynie Harry jest zboczony.
- Mamy jeden apartament, ale osobne sypialnie, pacanie. - Przewróciłem oczami.
- Jeszcze lepiej. Mam spać osobno z El? To żeś sobie wymyślił.
- Osobno pary. Ja z Danielle, a ty z Eleanor. Sam wynajmowałeś nam to miejsce, cymbale.
- A rzeczywiście - zaśmiał się Lou. Za tym to nie nadążysz...
- Kto ostatni w pokoju jest zgniłym jajem! - krzyknął mi przy uchu i zerwał się do biegu.
Nie pozostałem mu dłużny i również ruszyłem, biegnąc tuż za nim.
- Co za dzieci - usłyszałem z tyłu Dan, ale skupiony byłem tylko i wyłącznie na rywalizacji z Tomlinsonem.

***Emily***

Tysiąc dwieście osiemdziesiąt sześć... Tysiąc dwieście osiemdziesiąt siedem... Tysiąc dwieście osiemdziesiąt osiem... Tysiąc dwieście osiemdziesiąt dziewięć... Tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt... Tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt jeden... Nudzi mi się... Tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt dwa... Nudzi mi się bardziej... Tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt trzy... Nudzi mi się o wiele bardziej... Tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt cztery... Tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt pięć...
Ile można grać w tą samą grę? Zayn mówił, że niedługo znowu do mnie przyjdzie, ale dotychczas się nie pojawił. Nie wiem, ile minęło, ale mogę być pewna, że całkiem sporo. Wiedziałabym dokładnie, gdyby ktoś łaskawie w końcu załatwił mi zegar. Tego się chyba jednak nie doczekam... Tak samo jak wizyty Malika.
Skoro on tego nie robi, to ja się tym zajmę. Z pewnością jest to świetny plan. Ahoj przygodo!
Bez zbędnych ceregieli ruszyłam swoje grube cztery litery i zwlokłam się z łóżka. Opuściłam "mój" pokój i podążyłam dobrze mi znaną drogą. Prędko pokonałam korytarz i schody oddzielające mnie od salonu, w którym planowałam szukać chłopaka.
Moje poszukiwania szybko zakończyły się powodzeniem, gdyż znalazłam go siedzącego na kanapie z telefonem w ręku. O nie... Kanapa... Mój wróg.
Ostrożnie do niej podeszłam, uważając, aby nie mogła wykonać żadnego ruchu. Chwilę jej się przyglądałam, po czym ogarnęłam, że to przecież tylko głupi mebel i nic nie może mi zrobić. Usiadłam na niej, prawie trącając Malika ramieniem. On jednak zapatrzony był w swojego srajfona i nie zaszczycił mnie ani jednym spojrzeniem.
A czego się spodziewałaś, idiotko?
Kiedy przez przypadek trącił mnie łokciem, przeszedł przez całe moje ciało dreszcz, a do głowy zaczęły napływać wspomnienia. Wszelkie wspomnienia związane z Christopherem - i te dobre, i te złe. Wolałabym zakończyć rozmyślanie tylko na tych pierwszych...

———————————————————

Witajcie, kochani! :)
Przybywam jeszcze punktualnie i oddaję w Wasze ręce następny krótki rozdział. Chciałam dołożyć jeszcze jedną scenę, ale uznałam, że wolę to oddzielić. Zakończenie akurat w tym momencie jest zaplanowane, ponieważ chciałam, aby wszystkie te wspomnienia Emily zostały już zawarte w osobnym rozdziale. Możecie się szykować na dokładniejsze poznanie przeszłości Emily w dwudziestce. ;)
Chciałabym także podziękować wszystkim komentującym. Wasze komentarze dają mi naprawdę dużo radości i porządnego kopa. Te słowa wiele dla mnie znaczą i potrafią w sekundę naprawić beznadziejny dzień. <3
Szkoła i obowiązki się kończą, więc ruszam z kopyta i postaram się wynagrodzić jakoś wszystkie spóźnienia i przykrótkie rozdziały.
Kto jeszcze czyta? :(
Przeczytałeś? Zostaw po sobie jakiś ślad! To bardzo motywuje :)

Następny za tydzień w piątek. Powinien pojawić się o porządniejszej porze.

Miłego tygodnia!

Buziaki💋