Rozdział 20

***Emily***

Ej, lala, nie chcesz się zabawić? - Usłyszałam za plecami niski, męski głos. Zignorowałam go jednak i przyspieszyłam jedynie kroku, licząc, że dadzą sobie ze mną spokój. Niestety się przeliczyłam.
Nie zrobiłam nawet pięciu kroków, kiedy poczułam silny uścisk na prawym nadgarstku. Od razu zaczęłam się wyrywać, ale dłoń, która mnie przytrzymywała była stanowczo zbyt silna. Obróciłam się w stronę mojego prześladowcy i spostrzegłam obleśnego mężczyznę z pokaźną nadwagą, który na oko mógł mieć już jakąś czterdziestkę na karku. Z daleka  zalatywało od niego alkoholem i jakimiś tanimi papierosami. Tuż za nim stało dwóch jego kolegów z flaszkami w rękach.
- Nie uciekaj, piękna. - Zanim zaczął dalej kontynuować, przyciągnął mnie bliżej do swojego wielkiego brzucha. Do moich nozdrzy dodatkowo dotarł zapach potu. - W tych twoich szpileczkach i tak za daleko nie uciekniesz. Ale nie martw się, bo i tak zaraz się ich pozbędziemy wraz z resztą ciuszków.
Jedną dłonią zasłonił mi usta, a drugą dotknął mojego biustu, mocno go ściskając. Wyrwał mi się jęk spowodowany bólem, lecz został stłumiony przez spoconą rękę. 
- Chodźcie tu chłopaki. Niezła sztuka - zawołał do kolesi stojących nadal w tym samym miejscu, gdzie poprzednio. 
Nie musiał ich długo zachęcać, ponieważ natychmiast odstawili butelki z piwem na ziemię i zbliżyli się do mnie, lekko się zataczając. Jeden z nich ani trochę się nie hamował i z potężną siłą klepnął mnie w pupę. 
Było już grubo po północy, a ja znajdowałam się w wąskiej uliczce na obrzeżach mojego miasta. Lubiłam tu przychodzić, bo mogłam być wtedy zdala od mojej znienawidzonej matki i jej idealnego partnera. Miałam wtedy szansę na ucieczkę od wszystkich problemów i codzienności. Nieraz spotykałam na swojej drodze jakichś meneli proszących o jakieś drobniaki lub dobierających się do siebie nastolatków, najpewniej pod wpływem jakichś dupalaczy. Jednak nigdy nie zdarzyło mi się wpaść w niebezpieczną sytuację. 
Przestraszona rozejrzałam się wokół, ale nie dostrzegłam w swoim otoczeniu żadnej żywej duszy, która mogłaby wybawić mnie z opresji. Poczynania mężczyzn stały się coraz śmielsze, a mną ogarnęła panika. Szamotałam się, co spowodowało jedynie większą ilość zadawanych mi klapsów. Kiedy już myślałam, że nic mi nie pomoże, a trójka oprawców dopnie swego, usłyszałam krzyk.
- Ej, zostawcie ją!
Trzymający mnie ciągle oblech został ode mnie odepchnięty i rzucony na ścianę, natomiast ja straciłam równowagę, co poskutkowało upadkiem na ziemię. Kątem oka widziałam jedynie zakapturzonego chłopaka, zadawającego ciosy niedoszłym gwałcicielom. 
- A teraz spadać stąd! - wydarł się na cały głos.
Cała trójeczka zwiała, przytrzymując się siebie nawzajem, by nie upaść.
- Nic ci nie jest? - Podszedł do mnie mój wybawiciel i pomógł mi się podnieść. 
- N-nie - wychrypiałam tak cicho, że obawiałam się, że mógł mnie nie usłyszeć. 
- Hej, nie musisz się mnie bać. - Dotknął delikatnie mojego ramienia, ściągając równocześnie kaptur z głowy. Moim oczom ukazała się postać przystojnego, młodego chłopaka o niezwykle ciemnych oczach. - Jestem Christopher.
- A ja Emily - wyszeptałam.

~*~

- Wszystkiego najlepszego, kochanie! - W momencie kiedy usłyszałam to zdanie, zostałam gwałtownie obrócona i przyciśnięta do piersi najważniejszej osoby w całym moim nędznym życiu. A przynajmniej wtedy jeszcze mi się tak wydawało. Chwilę później czyjeś usta brutalnie wpiły się w moje, przechodząc do namiętnego pocałunku. W moje dłonie został wepchnięty bukiet czerwonych róż i małe czarne pudełeczko. - Oto prezent dla ciebie. - Uśmiechnął się do mnie Christopher.
- Dziękuję, ale dobrze wiesz, że nie musiałeś. 
- Lepiej sprawdź, co dostałaś zamiast narzekać. - Puścił mi oczko.
Otworzyłam podarunek, a moim oczom ukazała się... Moneta. Jedna, malutka moneta. 
No tak... Czego mogłam się spodziewać? Christopher słynął z dawania najgorszych prezentów. A to było tego świetnym przykładem.
- Dziękuję, Chris - powiedziałam, siląc się na jak najbardziej zadowolony głos, dobrze ukrywając rozczarowanie.
- To twój nowy amulet na szczęście. - Uśmiechnął się jak głupi ze swojego jakże fantastycznego pomysłu i po raz kolejny mnie do siebie przytulił. 
Myślę, że ten podarunek mogę ustawić na pierwszym miejscu wraz z tym od mojej matki w kategorii: Najgorszy prezent.
Dostałam od niej babeczkę migdałową. Wszystko super świetnie, tylko że mam na migdały silną alergię.

~*~

Usta. Zimne, popękane usta brutalnie atakujące moje. Ręka. Szorstka ręka zwiedzająca drogę od samej góry pleców aż do pośladków. Wokół ciemność okalana przez ciszę, którą zakłócały tylko nasze przyspieszone i ciężkie oddechy. 
Wszystko było idealne. Idealna atmosfera, idealny moment, idealny mężczyzna. Więc w czym problem?
Gdy wyczułam, że Chris wsuwa swoją dłoń pod moją bluzkę i próbuje odpiąć mi stanik, od razu zareagowałam, odsuwając się od niego.
- Wiesz, że to dla mnie za szybko - westchnęłam. 
- Ale kochanie, jesteśmy 
 razem kilka miesięcy. Czas już, żeby wejść na wyższy level.
- Jeszcze nie teraz. Nie jestem na to gotowa - powtórzyłam. 
Christopher w ostatnim czasie zaczął coraz bardziej na mnie naciskać i wywierać presję. No, ale skoro jesteśmy parą, to chyba nie powinnam go tak ciągle odpychać, prawda? 
- Idę do domu - powiedział ponurym głosem mój chłopak, wychodząc z mieszkania z obrażoną miną. 
- Przepraszam, Chris.
Odpowiedział mi jedynie trzask zamykanych drzwi i późniejsza cisza.

~*~

Wtedy jeszcze było dobrze... Świetnie się dogadywaliśmy. Wreszcie ktoś chociaż w jakiejś części zalepił pustkę po stracie rodziców. Może i matka żyła, ale dla mnie ona już nie istniała.

~*~

Było październikowe popołudnie. Za oknem padał deszcz, kompletnie zniechęcający do jakiekolwiek pracy. Ze szkoły wróciłam już jakiś czas temu, a wszystkie zadania domowe zdążyłam już odrobić, dlatego postanowiłam zejść do salonu i poszukać czegoś fajnego w telewizji. Najpierw jednak poszłam do kuchni, aby zwinąć jakieś ciasteczka, które posłużyłyby mi jako przekąska i nalałam sobie szklankę soku pomarańczowego. Później rozłożyłam się na kanapie, trzymając w ręku naczynie i włączyłam telewizor. Przeglądałam wszystkie kanały, ale nigdzie nie było nic ciekawego, więc zostawiłam na pierwszym lepszym serialu, jaki akurat był emitowany. Co jakiś czas podgryzałam kawałek ciastka i popijałam to sokiem, relaksując się po ciężkim dniu szkolnym. Mój samotny relaks nie trwał zbyt długo, ponieważ po zakończeniu pierwszego odcinka usłyszałam dźwięk wkładanego klucza do zamka. Minęła chwila, gdy do pomieszczenia wparowała nie kto inny jak moja matka. 
- Cześć, mamo - odezwałam się pierwsza.
- A ty co się tak tutaj wylegujesz? Nie masz nic lepszego do roboty? Może być tak łaskawie lekcje chociaż odrobiła? - A wystarczyłoby "Cześć, córeczko. Jak ci minął dzień?"
- Odrobiłam już lekcje - odpowiedziałam.
- I co? Jak wrócisz ze szkoły i rozprawisz się jakoś z zadaniami domowymi, to nie masz nic do zrobienia? Liam od razu poszedłby spotkać się ze znajomymi albo na jakieś zajęcia dodatkowe. Twój brat ciężko pracował i widzisz do czego doszedł? Jest wielką gwiazd i śpiewa w zespole. A ty co? A ty nic! Wzięłabyś się przynajmniej za siebie, zamiast dalej się obżerać tymi ciastkami. To same puste kalorie i nic więcej. Lepiej zjadłabyś jakieś porządny posiłek. Może wtedy nie byłabyś taka gruba, bo powiem ci, że ostatnio chyba mocno przybrałaś na wadze. Jak tak dalej będziesz żreć, to nie będziesz mogła się ruszać i zgnijesz na tej kanapie. 
- Może najlepiej od razu nie zmieszczę się w futrynie? - spytałam z przekąsem.
- Jesteś taką samą nieudacznicą jak twój ojciec!

~*~

Mój tata... Mój kochany tatuś nie żyje. Ten cholerny wypadek zabrał mi go już na zawsze.

~*~

- Tatusiu, wyżej! - krzyczałam, bujając się na huśtawce. - Jeszcze wyżej! 
- Słoneczko, jeśli będę huśtał cię mocniej, to wylecisz aż do nieba - odpowiedział mi tata.
- Chcę do nieba! Chcę do nieba! 
- Oj, jeszcze nie na to pora, mój mały aniołku. A teraz chodź, bo mama za momencik zawoła nas na obiadek. 
Kiedy zatrzymał huśtawkę, wziął mnie na barana i zaczął biegać ze mną wokół ogródka.
- Tatusiu, zaraz spadnę! - zawołałam.
- Nie spadniesz, myszko. Twój tatuś nigdy na to nie pozwoli.
- Jesteś moim bohaterem - odparłam, nie powstrzymując szerokiego uśmiechu, jaki zagościł na mojej pięcioletniej twarzy.
- Kocham cię, córeczko.
- Ja też cię kocham, tatusiu.

~*~

Dlaczego jego już tu z nami nie ma? Był najważniejszą osobą w całym moim życiu. Zawsze mogłam na niego liczyć. 

~*~

- Ale, mamo, będziemy grzeczne! - powiedziałam zrezygnowana.

- Córeczko, powtórzę ostatni raz. Nie możesz iść sama na ten koncert. 

- Tato, mama nie chcę się zgodzić - zawołałam, gdy w polu widzenia pojawił się drugi rodzic.

- Zgodzić na co? - zapytał.

- Chciałam iść z Sophią na koncert, ale mama się nie zgadza. 

- Jesteś za młoda, żeby chodzić sama na koncerty - powiedziała rodzicielka.

- Daj spokój, kochanie. Kto powiedział, że sama? Zawiozę obie dziewczynki i będę na nie czekał przy wyjściu. Gdyby coś się działo, będę blisko i zawsze mogą do mnie zadzwonić. 

- Czyli mogę? - ożywiłam się.

- Pewnie, że możesz, słoneczko. - Zaśmiał się, gdy rzuciłam się na niego, by go wyściskać. 

Kiedy już wybiegałam z pomieszczenia, aby pochwalić się Sophie radosnym obrotem sprawy, usłyszałam jeszcze fragment rozmowy rodziców.

- Za bardzo ją rozpieszczasz, skarbie - powiedziała mama.

- Oj, kochanie. Przecież to moje maleństwo - odparł tata.

Niby to tylko puste słowa, ale dla mnie znaczyły tak wiele...

~*~

Tak strasznie mi go teraz brakuje. Ciekawe, czy gdyby żył mój superbohater, to ochroniłby mnie przed tym, co stało się... Wtedy.

~*~

Zduszone jęki bólu raz po raz opuszczały moje gardło. Czułam dokładnie każdy pojedynczy dotyk. Czułam dłonie jednego z kolesi na moich nagich piersiach. Czułam każdego klapsa na mojej pupie. Czułam jak ktoś ciągnął mnie za włosy. Czułam w tyłku coś, czego nigdy nie chciałabym poczuć.  Czułam "przyjaciela" Christophera w... Sobie. Czułam to wszystko bardzo wyraziście, ale w środku... Nie czułam już nic. Stałam się szmacianą lalką bez jakichkolwiek emocji. Po prostu leżałam jak kłoda i nie miałam nawet siły, by protestować lub próbować jakoś się uwolnić. Poddałam się, a oni robili ze mną, co tylko chcieli. Gdy wpatrywałam się w te ciemne oczy, które kiedyś mówiły mi, że wszystko jest dobrze i dawały mi szczęście, teraz nie widziałam już tej miłości, co kiedyś. Została ona zastąpiona, tak samo jak ten promienny uśmiech na twarzy, który zamienił się w cwaniacki uśmieszek, którego nigdy przedtem nie widziałam. I wolałabym nie mieć okazji, aby go zobaczyć...

~*~

***Zayn***

Siedziałem sobie na kanapie w salonie i sms-owałem z Niallem, który co chwilę wysyłał mi jakieś zabawne fotki z galerii. Byłem tym tak pochłonięty, że nawet nie zauważyłem obecności Emily ze mną w pomieszczeniu. Dała mi o tym znać, gdy do moich uszu dotarły jej krzyki.

- Nie! Nie! Przestań! Ja nie chcę! Nie rób mi tego! To boli! - wrzeszczała na cały głos. 

Potem jednak umilkła, a ciszę przerywał tylko jej głośny płacz. Nie wiedziałam, co się dzieje, ponieważ nic jej nie robiłem, a poza naszą dwójką nikogo więcej w domu nie było. Czyżby ataki histerii wróciły? 

- Hej, Emily, spokojnie - odezwałem się uspokajającym tonem i bez zastanowienia przytuliłem ją do siebie. Objąłem ją szczelnie ramionami i przycisnąłem do swojego torsu. Delikatnie gładziłem jej włosy, ciągle coś szeptając na ucha. 

Po zaledwie kilku chwilach zaczęło przynosić to efekty. Płacz stawał się cichszy, a dziewczyna powoli się uspokajała. Kiedy wszystko powróciło do normy, a brunetka sama się we mnie ufnie wtuliła, postanowiłem zacząć działać i wreszcie dowiedzieć się, co takiego stało się w przeszłości, że ma na nią tak ogromny wpływ. 

- Emily, chyb...

Nie było mi dane dokończyć to zdanie, ponieważ sama Payne postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce i przerwać moją wypowiedź. Czegoś takiego się nie spodziewałem...

- On mnie zgwałcił.

———————————————————

Witajcie, moi drodzy czytelnicy! :D

Na samym początku chciałabym przeprosić za kolejne spóźnienie. Zaczęła mnie trochę łapać choroba, miałam sporo prób i występów w szkole, przez co kompletnie nie miałam siły na napisanie rozdziału. Oczywiście mogłabym to zrobić, ale byłby wtedy na odwal, a zależało mi na nim, ponieważ jest inny niż te co zawsze. Poza tym piszę to opowiadanie, bo jest to moja pasja i uznałam, że nie ma sensu pisać z przymusu. Mam nadzieję, że to rozumiecie. 

Teraz jednak mam wakacje, więc wszystko się zmienia. Zmieni się także moje odwiedzanie Waszych blogów. Tym razem naprawdę będę regularna. 

Kto także ma już wakacje? Z ocen zadowoleni? Wiem, że spora część z Was jest na studiach, więc życzę tym osobom udanej sesji, bo wiem, że nadszedł ten czas. 

Rozdział znowu krótki, ale wyjątkowo jestem z niego bardzo zadowolona. Naprawdę mi się podoba, lecz ocenę pozostawię Wam. Musiałam przerwać w tym momencie... 

Co myślicie o przeszłości Emily? I co teraz zrobi Zayn?

Trochę się rozpisałam, ale chciałabym jeszcze bardzo podziękować wszystkim komentującym. To dla mnie wiele znaczy.

Przeczytałeś? Zostaw po sobie jakiś ślad! To bardzo motywuje :)

Buziaki💋