Rozdział 2

***Liam***

Właśnie siedzę na miejscu pasażera w sportowym aucie Zayna. Nie mogę już wysiedzieć, ponieważ nie mogę się doczekać aż w końcu dojedziemy na miejsce. Do domu. Do mojego domu. Tego prawdziwego. Mamy teraz z chłopakami kilkumiesięczną przerwę od koncertów, więc postanowiliśmy w piątkę odwiedzić moją rodzinę. Chciałbym już przytulić się do swojej rodzicielki i siostry, a także poznać nowego chłopaka mojej mamy. Podczas długiej trasy mój kontakt z najbliższymi trochę się popsuł. Tak naprawdę nie mieliśmy żadnego kontaktu poza krótkimi rozmowami telefonicznymi. Cała konwersacja zawsze skupiała się na mnie, więc nie wiem co się dzieje w domu.
Moje przemyślenia przerwał Niall, który stukał mnie w ramię.
- No stary, jesteśmy na miejscu. Wysiadaj.
Podekscytowany wysiadłem z auta i ruszyłem ku drewnianym drzwiom. Wyjąłem z kieszeni mój komplet kluczy i przekręciłem zamek. Wszedłem do pierwszego pomieszczenia jakim był salon, a tuż za mną szli chłopacy.
- Mamo, już jestem!
Z kuchni wybiegła średniego wzrostu blondynka. Tą lekko starszawą kobietą jest oczywiście moja mama. Kiedy jej wzrok spotyka się z moim, szeroko się uśmiecha, ukazując szereg śnieżnobiałych zębów. Od razu rzuciła mi się na szyję mocno mnie przytulając.
- Och, synku nawet nie wiesz jak tęskniłam!
- Ja za tobą też mamo. Fajnie być znowu w domu. - odkleiłem się od rodzicielki i szeroko uśmiechnąłem.
Zaraz po mnie chłopacy kolejno podchodzili i witali się z kobietą.
- Wchodźcie chłopcy, zapraszam. Billa akurat nie ma w domu, bo musiał pojechać do pracy. Wróci wieczorem.
- Myślałem, że już teraz uda mi się go poznać. - powiedziałem lekko zawiedziony, ponieważ myślałem, że będzie chciał mnie powitać. Może po prostu jeżdżąc w trasy za bardzo się przyzwyczaiłem do tego, że wszyscy mnie wyczekują.
- Spokojnie, jeszcze zdążycie się poznać. A teraz chodźcie, bo zrobiłam mój słynny gulasz i ciasto marchewkowe. Specjalnie dla ciebie Louis. No chodźcie, chodźcie.
- Gulasz! Mój ulubiony! - Harry wydzierał się na cały głos i chyba słyszało go całe osiedle.
- Ciasto marchewkowe? Kocham panią!
- Wiem, pamiętałam Louis.
- Jedzonko!
- No, a ty Niall zawsze tylko o jedzeniu. - dogryzł mu Zayn. Na te słowa wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem. Na blondynie ta uwaga nie zrobiła wrażenia, ponieważ już nakładał sobie ogromną porcję gulaszu.
- Nie zjedz wszystkiego żarłoku. My też byśmy chcieli. - zaoponowałem cały czas podśmiewując się z niego.
- Jak coś to zawsze mogę dorobić. Siadajcie i jedzcie. Po długiej podróży napewno jesteście głodni.
- Oj, tak. I to bardzo. - jako pierwszy odpowiedział Niall.
- Ty to zawsze jesteś głodny. - dogryzał mu cały czas Zayn.
- No, ale po podróży jeszcze bardziej. - Niall mówiąc to zrobił taką minę, że wszyscy wybuchnęliśmy niepohamowanym śmiechem. To już kolejny raz dzisiejszego dnia, a jesteśmy tu dopiero kilkanaście minut. Uwielbiam spędzać czas z chłopakami, są dla mnie jak bracia, ale brakuje mi w trasach rodziny.
- Tylko, że na podróż wziąłeś ogromny worek jedzenia i sam cały zjadłeś. - przerwał nasz śmiech Harry.
- Oj tam, taki mały woreczek.
- Mały? On chyba tonę ważył! - ja też coś dopowiedziałem.
- Już dobrze chłopcy, niech je. Ja się bardzo cieszę, że mu smakuje.
- Bardzo smakuje!
W końcu wszyscy zajęliśmy się jedzeniem. Za sprawą naszego blond łakomczucha jedzenie zniknęło ze stołu w mgnieniu oka. Podczas całego posiłku miałem wrażenie, że czegoś mi tu brakuje i o czymś zapomniałem. Nieustannie rozmyślałem nad tym, ale nic mi nie przychodziło do głowy. Dopiero kiedy zobaczyłem na półce w salonie małego, porcelanowego słonika, którego dostałem od siostry wiele lat temu, odgadłem co to takiego.
- A gdzie jest Emily?
- No właśnie! Gdzie mój mały króliczek?
- A z nią się wam akurat nie uda zobaczyć.
- Dlaczego? - zacząłem się dopytywać, ponieważ czułem, że coś nie gra. Ewidentnie mama coś przede mną ukrywała.
- Bo jej tu nie ma.
- Chłopaki, możecie nas na chwilę zostawić samych? Zaczekajcie w salonie. - z daleka wyczuwałem poważną rozmowę. Trochę się zacząłem obawiać tego co zaraz usłyszę.
Gdy chłopcy wyszli z pomieszczenia, podszedłem do drewnianych, rozsuwanych drzwi i szczelnie je zamknąłem. Uznałem, że potrzebujemy w tym momencie prywatności. Nie mam przed przyjaciółmi tajemnic, ale to sprawy rodzinne.
- Więc o co chodzi?
- O nic, syneczku. Nie wiem po co to wielkie zamieszanie. Chcę się tobą nacieszyć. Tak długo się nie widzieliśmy.
- Mamo, nie zmieniaj tematu. Powiedz mi prawdę. Gdzie jest Emily i dlaczego się z nią nie zobaczymy?
Nastała cisza.
- Mamo?
- Nie zobaczycie się, ponieważ jej tu nie ma.
- A gdzie jest?
Znowu zapanowała cisza. Zaczęło mnie to już drażnić i czułem, że jeżeli zaraz się nie dowiem to wybuchnę. Kiedy chciałem już nakrzyczeć na matkę, zaczęła mówić.
- Jest w psychiatryku.
- Gdzie? - chyba się przesłyszałem. Usłyszałem, że w psychiatryku. O, jejku. Ach, ta moja wyobraźnia. Moja siostrzyczka nie może być w psychiatryku.
- W psychiatryku.
- Mamo, w takich poważnych sprawach się nie żartuje.
- Tylko, że ja nie żartuję. - słysząc to, pobladłem. Liczyłem, że jednak to nie jest prawda.
- Od kiedy tam jest?
- Od półtora miesiąca.
- Od kiedy?!
- Syneczku, chyba powinieneś przebadać swój słuch, bo nie dosłyszysz. - w tym momencie zrobiła pauzę i westchnęła. - Emily jest w psychiatryku od półtora miesiąca.
- I ty dopiero teraz raczysz mi o tym powiedzieć?!
- Liam, nie podnoś na mnie głosu.
- Ja mam nie podnosić na ciebie głosu? Czy ty w ogóle miałaś zamiar o tym wspomnieć?
- Uznałam, że nie jest to jakaś ważna informacja. Cieszę się, że w końcu możemy się spotkać i nie chciałam zawracać ci głowy głupotami.
- Przestań pieprzyć mamo! Uważasz, że to jest głupota?
- A nie? Uciekła z domu i zaczęła świrować. Musiałam ją tam odesłać. Słysząc to wszystko zaniemówiłem.
Nie rozumiałem jak mama może mówić o tym z takim spokojem. Świrować? Odesłać?
To było dla mnie zbyt wiele. Natychmiast wybiegłem z kuchni, minąłem chłopaków i opuściłem dom.

———————————————————

Mamy drugi rozdział! Nie jest jakiś długi i nie wprowadza za dużo do akcji, ale obiecuję, że z każdym rozdziałem wszystko będzie się rozwijało.
Następny za tydzień w piątek. :D
Jeżeli przeczytałeś zostaw chociaż kropkę czy uśmieszek. Każdy komentarz daje ogromną motywację!
Trzymajcie się! ;*